Jr. Judo International Open

Mótin þessa síðustu helgi voru þannig að fyrsta daginn kepptu allir nema elsti flokkurinn, 18-20 ára, um þennan síðasta Jr. Bandaríkjameistaratitil sem í boði var. Það var Laugardagurinn 28. júlí og það var dagur Þórarins, Ásþórs, Úlfs og Gríms.

Næsta dag fór svo fram um morgunninn keppnin í IJF flokki fyrir hádegi og þar mundu vinnast síðustu meistaratitlarnir með hinu hefðbundna sniði.

Strax eftir IJF flokkana hófst svo hið spennandi „Golden Score“ mót, en á því móti tapaðist glíma um leið og minnsta skori var náð eða ef víti var veitt. Þar var keppt í þremur stórum þyngdarflokkum í hverjum aldursflokki og þar sem dreifingin var mikil, eins og í flokki Þórarins, var bætt við flokki sem hægt var að vinna áður en farið var í stóra riðilinn þar sem leikurinn var ójafnari og hinir þyngri og stærri báru næstum ævinlega sigur úr býtum en Ásþór Loki náði þó að hrista upp í því í sínum flokki.

Dagur 1 – Laugardagur – Grímur, Úlfur, Þórarinn og Ásþór

Það var gríðarlega erfitt að sinna þjálfarastörfunum á þessu móti af þeim sökum að mótið var afar stórt, vellirnir stórir og svo gekk mótið svo hratt. Sem betur fer höfðum við haft gæfu til að skrá Sævar inn sem þjálfara en svarta beltið hans gerði okkur kleift að gera það þótt hann væri sjálfur að keppa, en María var á myndatökuvaktinni lengst af á þessu móti. Við erum jú að gera heimildamynd um ferðina og það kostaði mikla útsjónarsem og hlaup að taka vel myndir af þessu öllu.

Niðurröðunin var þannig að Þórarinn og Grímur voru öðru megin í húsinu og Ásþór og Úlfur hinu megin. Því skiptum við liði, ég var öðru megin og Sævar tók vinnuna hinu megin þegar glímur stönguðust á.

Grímur

Grímur hefur verið að styrkjast og læra af hverju mótinu á fætur öðru. Grímur mætti ákveðinn til leiks en hafði ekki erindi sem erfiði og tapaði sínum glímum því miður. Það var afar svekkjandi, bæði fyrir hann og okkur sem þjálfara og liðsheild, því hann átti svo sannarlega skilið betri úrslit. En Grímur er alveg makalaust fljótur að ná sér eftir áföll og fór fljótlega að espa sig upp fyrir daginn eftir.

Í því hugarástandi er stundum hjálplegt að hafa allt og alla á móti sér. Líkt og fyrri daginn var hann yngstur en nú var skiptingin þannig að enginn annar 15 ára keppandi var í flokki 15-17 ára. Ungir menn vaxa og styrkjast gríðarlega á þessum árum og flestum finnst ekki svara kostnaði að senda 15 ára á þessi mót. Vonandi breytir alþjóða júdósambandið þessum reglum og heldur áfram með 2 ára aldursbil. Þetta er ósanngjarnt og menn geta bognað við þetta en svo virtist sem Grímur snéri þessu við og léti þetta herða sig. Hann SKYLDI rústa síðasta mótinu síðasta daginn.

Úlfur

Enn atti Úlfur kappi við Geronimo Saucedo en þeir voru nánast jafn þungir. Fyrir utan þá voru tveir aðrir í flokknum og vann Úlfur aðra glímuna en tapaði hinni fremur óvænt gegn ungum manni sem átti eftir að sjást meira af um helgina. Sá var aðeins með eitt kast í sínu vopnabúri, svokallað „drop-seoinage“ en það er axlarkast sem felst í því að vinda sér við, fara eldsnöggt niður á hnén og kasta andstæðingnum yfir herðarnar. Auðvelt er að gera það þannig að víti eigi að koma fyrir s.k. „Fals-árás“ en það víti er gefið þeim sem varpar sér niður án þess að vera að framkvæma raunverulegt kast, heldur með þeim tilgangi einum að komast í gólfglímu. Strákurinn arna slapp við þessar vítur gegn Úlfi og náði að skora á hann. Úlfur komst loksins inn í sitt uppáhaldsbragð, Uchi-Mata, en hitti ekki og kláraði kastið með því að gera eina af þeim hreyfingum sem algerlega eru bannaðar og steypti sér fram yfir sig á höfuðið. Það er bannað vegna hættu á hálsmeiðslum og var Úlfur dæmdur úr leik við það.

Úlfur átti þá enn einu sinni við Geronimo og hafði nú óvænt tapað glímu við mann sem okkur hinum þótti lakari en Úlfur. Nú er Úlfur örlítið hærri og armlengri, en Geronimo þéttari á velli og með mun meiri alþjóðlega keppnisreynslu. Úlfur átti ágæta glímu gegn Geronimo en Mexíkaninn hafði enn einu sinni betur, kastaði Úlfi á glæsilegu ippon og ekki við neinn að rífast yfir því. Brons samt og gaman að því!

Þórarinn Þeyr

Þórarinn var ágætlega upplagður þennan mótsdag en náði ekki að komast á pall. Glímurnar hans voru þó góðar og sú fyrsta tapaðist naumlega. Það var raunar besta glíman hans frá upphafi júdóiðkunarinnar og við glöddumst yfir því. Hinsvegar fór önnur glíman illa, hann gætti sín ekki og steig í kross og það færði andstæðingur hans sér strax í nyt og kastaði honum á fyrstu augnablikum glímunnar. Þórarinn var auðvitað afskaplega leiður yfir því og grét mikið en eins og fyrri daginn var Grímur mættur á svæðið innan skamms og huggaði strákinn.

Grímur er alveg einstakur maður hvað þetta varðar, en alveg án áreynslu náði hann að draga fram jákvæða punkta við stöðuna og hressa litla kappann við. Saman járnuðu þeir sig svo fyrir Golden Score mótið daginn, en báðir höfðu tapað öllu þennan fyrsta dag.

Ásþór Loki

Þessi dagur var dagur andstæðna fyrir Ásþór. Hann hefur verið að þróa hugleiðsluaðferð sem hentar sér til að einbeita sér fyrir glímur og losna við taugatitring og fyrir fyrstu glímuna náði hann djúpri hugleiðslu. Fyrsta andstæðinginn vann hann mjög örugglega á Ippon eftir stutta glímu. Hann horfði svo á glímu þess sem hann þurfti að vinna til að komast í úrslitin og hafði af honum litlar áhyggjur en hann var með hreint út sagt lélegan glímustíl miðað við aðra sem hann hafði átt við.

Hann var því nokkuð sigurviss fyrir næstu glímu og sleppti því að hugleiða fyrir hana. Það kom á daginn að sá anstæðingur var ekki góður glímumaður en hafði greinilega stundað mikið Jujutsu og gerði lítið annað en falskar árásir og að halda sig fjarri Ásþóri. Hann hlaut líka náð fyrir augum dómaranna því þeir gáfu honum engin víti í heilar 2 mínútur. Því var Ásþór langt yfir í sóknum og yfir andstæðingnum vomaði sóknarleysisvíti en þá var Ásþór orðinn óþolinmóður og svekktur yfir því að vera ekki búinn að klára þennan fremur lélega andstæðing og ákvað að taka kast sem hann tekur vanalega aldrei en það mistókst og hann fleygði sjálfum sér á bakið. Við greindum þetta eftirá á vídeóupptökunni og andstæðingurinn gerði í raun ekkert nema að grípa um Ásþór á leiðinni niður, tók í rauninni ekki bragð sem gæfi stig, en Ásþór felldi sig svo kyrfilega sjálfur að enginn spáði í því.

Hann var mjög vonsvikinn því þetta þýddi að hann gæti ekki unnið gull, en hann sýndi mikinn karakter og herti upp hugann fyrir síðustu glímuna sem var um bronsið, kom sér í djúpa hugleiðslu fyrir hana og jarðaði andstæðing sinn með glæsilegu kasti eftir örfáar sekúndur.

Til að nudda salti í sárin þá fór Ásþór og horfði á úrslitaglímuna milli þess sem hafði unnið hann og annars júdómanns sem var með einhæfan glímustíl. Úr varð ein leiðinlegasta glíma sem sást á mótinu, báðir voru í vörn allan tíman, eintómar falssóknir allan tíman og vannst glíman á fjórum sóknarvítum og sá sem hafði unnið Ásþór hreppti silfur. Þetta var heilmikil lexía.

Fyrsta deginum var þar með lokið og þrátt fyrir góða viðleitni allra og ágæta möguleika fengust engin gullverðlaun þann daginn, en tvenn bronsverðlaun.

Dagur 2 Sunnudagur – Daníela og Sævar

Þessi dagur hófst á IJF flokkum Daníelu og Sævars. Svo ótrúlega vildi til að þau glímdu á nákvæmlega sama augnabliki næstum allar sínar glímur og Sævar bað mig að þjálfa Daníelu frekar og hann mundi reyna að lauma Úlfi í þjálfarastólinn. Úlfur var svo vel klæddur og mannalegur að við komumst upp með það en ég náði að vera viðstaddur eina af glímum Sævars.

Daníela

Daníela vigtaði inn nákvæmlega eins og planið hafði verið í -78kg flokki en það kostaði að vakna snemma og svitna morgunninn sem kráningin átti sér stað. Flokkurinn hennar var mjög sanngjarn og flottur fyrir vikið og alveg á hreinu að glímurnar yrðu spennandi og skemmtilegar.

Daníela glímdi við þrjá andstæðinga frá Suður-Afríku og Bandaríkjunum. Hún hóf leikinn gegn mjög hávaxinni konu frá S-Afríku sem Daníela náði ekki einusinni upp að öxlum. Það varð gríðarlega spennandi glíma, en þótt hún hafi verið hærri þýddi það ekki að það væri endilega slæmt fyrir Daníelu því hún kæmist betur í djúpu köstin sín. Verra var með armlengdina því það reyndist afar erfitt að komast nægilega innarlega á hana.

Glíman var í járnum allan tímann og þeirri S-Afrísku tókst því miður að halda Daníelu nægilega langt frá sér til að hún fengi dæmt á sig víti. Daníela sótti hart en hafði ekki erindi sem erfiði og tapaði á sóknarvítinu.

Næsta glíma virtist ætla að ganga betur en hún fór á sama veg, dróst á langinn og tapaðist á minnsta mögulega mun. Daníela mátti þó vel við una því þessir andstæðingar voru með þeim hörðustu sem hún hefur lent gegn, sérstaklega sú fyrsta sem manni virtist mundu eiga flokkin eftir þetta, en hún tapaði engu að síður úrslitaglímunni á því að vera rekin úr keppni fyrir leggjatak.

Daníela varð því að láta sér nægja að glíma um bronsið og þar mætti hún enn einu sinni Michelle Myers sem hún hafði glímt gegn þrisvar sinnum í Dallas 4 vikum áður. Þá sást hve mikið Daníelu hafði farið fram í millitíðinni en Myers sem hafði unnið Daníelu í tveimur af þremur glímum þeirra í júní sá aldrei til sólar í þessum bardaga. Tvær glímurnar hennar fóru sem sé út á fullum tíma og töpuðust á minnsta mögulega mun og ein unnin þýddi bronsverðlaun. Daníela vildi áreiðanlega hafa annan lit á medalíunni eins og búast má við, en má vera mjög sátt við sinn hlut.

Sævar

Mjög var tekið eftir Sævari á þessu móti. Hann hafði ákveðið að vera í þungavigtinni og vó aðeins 109 kíló en andstæðingar hans voru ca. 115, 130 og 140 kg.

Glímurnar hans voru allar svipað langar og fóru allar á sama veg. Sævar, sem er nú orðinn mjög reyndur, stillti andstæðingum sínum upp, hitaði sig upp með nokkrum snöggum árásum áður en hann kom inn með kálið. Fyrstu glímuna vann hann á fullnaðarsigri – ippon – aðra glímuna á tveimur wazari sem telst ippon og þá síðustu sömuleiðis ef ég man rétt nú 12 dögum síðar. Því miður fyrir mig þá þurfti ég að horfa á þessa snilld yfir salinn allan frá vellinum sem Daníela glímdi á því eins og áður sagði þá fóru þær fram á sama tíma.

Eins og sjá má af myndinni voru keppinautar Sævars ríflega höfði og herðum hærri en hann, en Sævar stendur á mjög háum palli - Þeim sama og Daníela, Sævar og Úlfur standa á á myndunum hér að ofan. 

Fólk fór mjög fögrum orðum um glímustíl Sævars og kurteisi við andstæðingana, innan sem utan vallar, en þeir komu allir til hans sjálfir eftirá og spjölluðu við keppinaut sinn. Það eru góð meðmæli!

Fyrsta gullið þessa síðustu helgi var í höfn og við vorum afar ánægð yfir því. Nú var aðeins Golden Score mótið eftir...

Þröngt mega sáttir glíma

Mikil spenna var fyrir æfingabúðirnar. Þórarinn var fyrstur á dagskrá með yngri krökkunum á milli 09-11 á mánudagsmorgunninn og aftur frá 14-16. Hin eldri áttu tímann frá 11-13 og 16-18.

Gríðarlega færir þjálfarar höfðu verið ráðnir til starfa, margfaldir ólympíumedalíuhafar þ.á.m. kona með 7. dan frá Kúbu en hún hefur þrívegis komist á pall á ólympíuleikum og svo landsliðsmaður frá japanska landsliðinu sem sá um mikinn hluta æfinganna, en hann heitir Sasaki, og er í 60kg. Þau, og aðrir þjálfarar stóðu sig einstaklega vel og var mikil opinberun að fylgjast með þeim, sérstaklega Sasaki sem hafði þvílíka stjórn á líkamanum og hreyfingum öllum að það brutust út fagnaðarlæti eftir flest sem hann sýndi en þeir sem stunda júdó vita að það er ekki algengt á venjulegum æfingum. 

Okkur kom strax á óvart í hversu litlum húsakynnum júdóæfingabúðirnar áttu að fara fram í. Allt of lítið „Ballroom“ hafði verið tekið á leigu og var teppi á gólfinu sem olli því að ómögulegt var að festa dýnurnar niður og þær runnu til. Þar að auki var herbergið ekki alveg ferkantað þannig að ómögulegt var að stífa dýnurnar milli veggja.

Ég hafði töluverðar áhyggjur af þessu og mótshaldararnir líka og ákveðið var strax á fyrsta degi að þessar æfingabúðir yrðu haldnar á mótsstaðnum á næsta ári en of seint var að breyta nokkru þarna er allt var komið í gang. Sem betur fer meiddist enginn sökum þessara þrengsla enda brugðu þjálfararnir fyrir sig betri fætinum og aðlöguðu æfingarnar að hinum mikla fjölda og litla svæði.

Yngri hópurinn í æfingabúðum

Þórarinn Þeyr þurfti að leita dálítið í hópnum til að finna krakka sem hentaði að æfa með. Hann hefur sig ekki mikið í frammi og er dálítið feiminn þannig að fyrsta æfingin fór í að taka þá sem höfðu enga andstæðinga en það voru jafnan þeir sem nenntu ekki að æfa eða/og mun þyngri börn sem hann hafði ekkert með að æfa á móti.

Við stöppuðum í hann stálinu og áður en langt um leið var hann farinn að ganga í þá sem vildu og ætluðu að verða betri. Kom svo reyndar upp úr dúrnum að það voru strákar sem enduðu svo á að vinna sinn flokk ýmist á meistaramótinu helgina á eftir eða Golden Score mótinu. Hann fékk mikla þjálfun þarna og ekki veitti af, því ekki er um auðugan garð að gresja fyrir júdókrakka yfir sumartímann hér heima á Íslandi nema þá helst á Akureyri þar sem Þórarinn og Ásþór kíktu í heimsókn áður en þetta ævintýri hófst.

Hann mætti alltaf alla vikuna, og var farinn að fara á undan okkur til að mæta ekki of seint. Svona er að vera orðinn hvorki meira né minna en 9 ára! Ekki skemmdi fyrir að hann hafði fundið sér akkúrat passlega félaga og gekk milli þeirra í æfingunum og æfði helst ekki með neinum öðrum í seinni hluta æfingabúðanna. Það skilaði sér helgina eftir!

Eldri hópurinn í æfingabúðunum

Mætingin var upp og ofan í upphitunina hjá eldri hópnum, en eins og sjá má var AFAR þröngt á þingi. Þjálfararnir voru samt mjög góðir í að velja réttar upphitunaræfingar og fóru eftir plássinu sem var til staðar. Það voru þó allir með á flestum æfingunum nema hvað Daníela hvíldi á þriðjudaginn til að ná sér betur í ökklanum og síðasta daginn sneiddi hún hjá þeim æfingum sem reyndu á hann. Fyrir mestu auðvitað að vera í formi á mótinu!

Ásþór Loki hitti fyrir gamlan félaga frá því fyrir þremur árum, Nicholas Joseph. Sá er árinu eldri en Ásþór og þeir því ekki að keppa saman í flokki að þessu sinni. Þeim varð vel til vina áður og það entist enn. Yðar einlægur og faðir Nicks endurnýjuðu kynnin og hvöttum strákana til að æfa saman enda báðir í fremstu röð í sínum aldursflokki.

Úlfur og Grímur gerðu sér far um að æfa á móti nýju fólki og í eina skiptið sem þeir tóku á hvor öðrum kom undirritaður aðvífandi og rak þá í sundur. Þetta er húkkaraball júdómanna, svokallað júkkaraball, en sá vinnur sem svitnar mest og stendur lengst. Þeir náðu samt að kasta hvor öðrum aðeins fyrst eins og sést hér.

Sævar var nokkuð þyngri en næsti maður fyrir neðan hann en æfði eins og maður. Hann var kominn með fjölda aðdáenda ef svo má að orði komast, en fólk var afar hrifið af glímustílnum hans og uppáhaldsbrögðum hans og kom oft að orði við mig til að spyrja út í þennan geðþekka unga mann.

Daníela púlaði eins og ökklinn leyfði. Hún hafði snúið ökklann einni eða tveimur vikum áður en ferðin hófst og komist hjá meiriháttar skaða en þetta var að plaga hana. Engu að síður tók hún á og kom vel út úr æfingabúðunum. Sjón er eiginlega sögu ríkari og því miður er vandkvæðum háð að gera svona efni skil í kyrrmyndum og texta en vona að þið fáið smá nasa(svita)þef af þessu.

Af sögumanni er það að segja að hann (ég) keyrði alla 12 tímana í stóra, nýja bílnum sem hlaut nafnið „Drekinn“ í höfuðið á nýjasta lagi þeirra Ásþórs og Þórarins en þeir eru í rokksveitinni Meistarar Dauðans. Það var fórnarkostnaður því þá fékk María Huld og krakkarnir tíma til að hvíla sig almennilega og vera fersk í æfingabúðirnar þá strax um morgunninn. María sá um að enginn yrði of seinn, allir fengju að borða og þar fram eftir götunum og það gekk allt eftir.

Allir ferskir... nema ég!

Yðar einlægur reyndi að mæta í æfingabúðirnar en líkaminn sagði stopp um hádegisbilið, enda þá búinn að vera í gangi frá því um átta um morgunninn þar áður og þar á undan var stuttur svefn á eftir júdóæfingu, skemmtiferð, verslunarferð, grilli og farangurspökkun. En ég á ekki að vera að væla, þetta var ljúft sjálfskaparvíti því við vorum – Enn einusinni andstætt öllum líkindum og stjörnumerkjum – mætt á réttum tíma, á réttum stað, tilbúin í slaginn. Nema ég sem svaf fram á miðjan dag, svo aftur fram á miðjan næsta dag með stuttum vökuhléum og var þá kominn í form.

Einhvernveginn var maður nægilega gáfaður að leggja sig EKKI á ströndinni í „andartak“ því ég hefði sennilega drepist úr sólbruna. Segið svo að maður sé ekki gáfaður! Ég gladdist yfir því að þeir sem höfðu áhuga á ströndinni (sem voru allir hinir) fengu góðan tíma þar og sjórinn var yndislegur.

Rétt er að rifja það upp að „innanbæjar“ í snúningum tók ég einn að mér að keyra Drekann, enda var hann þvílíkt fjárans flykki að ekki var hægur leikur að koma honum fyrir allsstaðar.

Hótelið rakar saman peningum

Ekki var allt eins og best var á kosið á  hótelinu. Þeir rukkuðu $10 á sólarhring pr. herbergi fyrir internet, $20 (sem ég prúttaði niður í $10) fyrir bílastæði og okruðu viðbjóðslega á morgunverðinum, enda borðuðum við aðeins einu sinni þar. Svo mætti áfram telja, en úr varð að við ákváðum að nota almenningsnetið á veitingahúsunum inni í bænum. Ég strengdi þess hinsvegar heit að gista ALDREI aftur á hóteli í Bandaríkjunum í svona ferð þar sem morgunverður og internet og bílastæði eru ekki innifalin eða mjög ódýr. Þetta var algjört rán. Fyrir utan að flesta morgnana nærðist hópurinn á MacDonalds því bílaleigubíllinn hafði sett budgetið okkar í stórhættu.

En þetta bjargaðist allt saman! Meira um það næst.

Baddi fyrrverandi samstarfsfélagi undirritaðs hjá CCP og Sara kona hans buðu í alveg stórkostlega magnað teiti eftir síðustu júdóæfinguna í Atlanta á laugardagseftirmiðdegi. Þau voru höfðingleg í meira lagi, vægast sagt, og buðu þangað öllu júdóliðinu og buðu okkur Maríu að bjóða þangað því fólki sem okkur stóð næst er við bjuggum í Atlanta.

Það var góðmennur listi sem samanstóð af Bill og John Bridges, snilldarbræðrum í leikjabransanum, nokkrum CCPerum af hálfgerðu handahófi og júdófólki sem við höfðum verið með í vikunni sem leið. 

Við röðuðum í okkur hamborgurum, pylsum og drykkjum af allskyns tagi - Hollir auðvitað og góðir – Fljótandi gerbrauð var þarna handa þeim sem ekki voru í íþróttum og undir lokin eftir að fólk hafði deilt um hernaðarstefnu Bandaríkjamanna og þá kumpána Bradley Manning og Snowden sem annarsvegar voru kallaðir landráðamenn og hinsvegar hetjur, þá sættust allir á að Bandaríkjamenn höfðu glatað einhverju er þeir urðu uppvísir að pyntingum og skildum hitt eftir til umhugsunar.

Er myrkvaði rann helmingur moskítóflugna Georgíufylkis á gúrmélyktina af vítamínhlöðnum víkingum og sugu úr okkur hvern einasta blóðdropa. Manni væri s.s. sama ef það hefði allt farið um sömu stunguna en þær voru eins og saumakona á koníaksfylleríi og leggirnir á undirrituðum voru eins og gatasigti og kláðinn eftir því. Þessi skaðræðisskepna er þvílíkur óþarfi að hún er langbesta sönnun þess að guð er ekki til og þá sér í lagi ekki í suðurríkjum Bandaríkjanna þar sem einna heitast er trúað á hann. Mögulega býr hann á norðurpólnum við hliðina á jólasveininum og Rúdolf þar sem ekki er ein einasta moskítófluga í þúsundkílómetra radíus.

Kvöldinu var slúttað með því að sótt var forláta hálfsjálfvirk vélbyssa í safn Badda, en þau hjónin eru byssusafnarar. Baddi hafði smíðan hana úr hlutum keyptum af Ebay og hún er í fullkomnu lagi þrátt fyrir að vera merkt „Hello Kitty“ og að á miðinu megi lesa stutt og fyndið þriggja stafa orð. Daníela var frekar hrifin af þessu tæki og eins og sjá má þá er eitthvað rétt og heilagt konu, skurðgröfu og vélbyssu.

Argh!

María Huld hefur held ég aldrei skotið af riffli en tók sig samt vel út með þetta vopn!

Sunnudagur – Keyrt til Flórída

Morgunninn eftir þurftum við að sækja nýtt tryllitæki sem mundi færa okkur til Flórída. Fyrir valinu varð 15 sæta Chevrolet minibus en tólfsætatryllitækin voru uppseld. Við höfðum einhverra hluta vegna haldið að aksturinn tæki 9 tíma án hléa en það reyndist vera 12 tíma ferð plús stopp og runnu á okkur tvær eða þrjár grímur er við sáum það í gervihnattaleiðbeiningargræjunni frá TomTom.

Skemmst er frá því að segja að þar sem muuuuun rúmbetra var um hópinn í þessum rándýra bíl, þá þurftum við ekki nema þrjú stopp alla leiðina niður eftir og í stað þess að þurfa að skipta um bílstjóra eins og áður þá var ykkar einlægur í stuði í besta sætinu í bílnum og sat 14 tíma vaktina með prýði og keyrði alla leið.

Við komum okkur beint á hótelið er við mættum klukkan hálf fimm um morgunninn, gæddum okkur á yndislegum MacDonalds morgunverði í formi hamborgara, frelsiskartaflna og kókakóla. Sólin reis á kolvetnaþrútið júdófólkið í þann mund er lagst var til hvílu. Sem betur fer höfðu allir nema bílstjórinn (sem betur fer) sofnað vel og kyrfilega mikinn hluta leiðarinnar þannig að allir vöknuðu tímanlega í júdónámskeiðið sem hófst klukkan 9 um morguninn.

Niðurtalningin fyrir síðasta og langerfiðasta mótið var hafin. Nú tækju við þrír erfiðir æfingabúðadagar, einn dagur í hvíld, einn í vigtun og „kött“ ef á þyrfti að halda og svo keppt á tveimur mótum á tveimur dögum.

Fyrst verður Jr. Judo International Open - tuttugu þjóða stórmót júdófólks 20 ára og yngri. Það er júdólega séð hápunktur ferðarinnar og þótt nægu sé yfir að gleðjast enn sem komið er, munum við fagna ærlega náist árangur þar, en svo gott sem allar þjóðir Suður-Ameríku senda keppendur þangað sem og þjóðir frá Evrópu og Asíu.

Að því loknu er komið að „Golden Score“ peningaverðlaunamóti og þáttakendur þar eru hinir sömu. Þar er skipt í riðla og keppt er í Round Robin kerfi (allir keppa við alla í sínum riðli). Glímunum tapar fólk við fyrsta víti eða minnsta skor gegn sér (í stað „ippon“ eða fullnaðarsigurs) og engin tímamörk eru! Einungis tveir komast áfram úr hverjum riðli og eftir það tekur við útsláttur uns einn sigurvegari stendur uppi með megnið af verðlaunafénu.

Meðal sigurvegara síðasta árs á báðum mótum var Geronimo Saucedo sem Ásþór og Úlfur töpuðu báðir fyrir í Dallas á dögunum og mun naumlegar í fyrra skiptið en hið síðara, en þeir voru báðir yfir þegar glíman var hálfnuð og þeir misstigu sig. Nú er að sjá hvort þeir ná fram hefndum og hvort einhverjir erlendir skúrkar koma til sögunnar og ná að læsa náköldum krumlunum í verðlaunin sem hinir hugumdjörfu íslensku víkingar eru með augastað á!

Spiliði nú þjóðsönginn í iTunes og fellið tár, tvö frekar en eitt, takk! Við sólbrennum á meðan. 

Komið var að síðustu helginni og eins og tíðkast á Íslandi hefst hún á föstudegi og lýkur á mánudegi.

Föstudagurinn

Föstudagurinn var þéttpakkaður af úrvalsviðburðum sem vinkona okkar Barbara Dominey hafði skipulagt. Í réttri röð voru þeir a) heimsókn í „The King Center“ sem er minningarsetur um Martin Luther King Jr. b) Jimmy Carter Library sem er safn um samnefndan forseta Bandaríkjanna sem kjörinn var 1976-80, c) matur og d) heim í Signal Court í spunaspil og svo í bólið.

Föstudagur - The King Center

M.L.King er án efa er einn allra merkilegasti ameríkani sem uppi hefur verið. Á stuttri ævi tókst honum að mynda mannréttindahreyfinguna í Bandaríkjunum með góðra manna hjálp og leiða hana til lykta þannig að ekki varð aftur snúið með að leiðrétta kynþáttamisréttið vestanhafs. Þeirri baráttu er reyndar ekki lokið í hugum fólks og menningu en lagalega er henni lokið. 

Safnið er afskaplega vel sett upp, en stytta af Ghandi stendur fyrir utan og á henni er ágrip af boðskap hans, en Ghandi hafði mikil áhrif á M.L.King Jr. sem fór til Indlands að fræðast um baráttu hans á námsárum sínum. Í safninu sjálfu er maður leiddur í gegnum kynþáttaaðskilnaðinn sem King fæddist inn í og menninguna í Atlanta sem var vægast sagt eldfim.

King fæddist og bjó á götu sem kallaðist í daglegu tali „Sweet Auburn“, en þar höfðu negrar komið sér fyrir í eigin samfélagi í algerum aðskilnaði frá hinum hvítu og var hvorum um sig refsað ef farið var yfir mörkin. Þegar höfðu menn verið hengdir og brenndir sökum þess að velgengni hafði grafið um sig eins og krabbameinskýli í helsjúkum aðskilnaðarlíkamanum til að reyna að halda því í skefjum.

Námsárum hans voru svo gerð skil, en hann var alveg fáránlega kristinn. Við heimsóttum Babtistakirkjuna þar sem hann predikaði og þar þrumar í sífellu prédikun hans úr hátölurum og lýðurinn tekur undir eins og trúuðum er lagið með reglulegum „Yeess!“ og „Halelujah!“ og ef maður lokar augunum þá er ekki svo langt í M.L.King Jr. sjálfan.

Magnað að hafa í huga hve mikilvægt það var fyrir þennan hreinlífa og ofurkristna prestsson þegar hann fór til Indlands og lærði af löglærðum hindúa í lendaklæðum en Ghandi átti sem nemur einni geit, moldarkofa og hlýjaði sér á næturnar með kornungum stúlkum og frelsaði í frítíma sínum Indland undan oki bretanna, en hans er helst minnst fyrir það auðvitað, ekki allt hitt.

M.L.King hlýjaði sér bara með konunni sinni og það er eiginlega ekki við hæfi að vera með frekari hótfyndni hér í kringum alla kynþáttavitleysuna og trúarofstækið því maðurinn gnæfir höfuð og herðar yfir aðra Bandaríkjamenn. Samt var hann bara tæpur einn og hálfur metri á hæð.

Föstudagur – Óvænt aukastopp á Thelmas Rib Shack

Áður en við fórum á Jimmy Carter safnið kom gengið við á rifjastað sem er þess virði að minnast á. Thelmas Rib Shack leit alls ekki vel út utanfrá, en þvílíkur rifjarekki sem við fengum þar! Þeir kunna þetta svertingjarnir á Sweet Auburn, enda margt og mikið búið að grilla á þessum slóðum. Húsið var gjörsamlega að falli komið utanfrá séð og það er gjörsamlega útilokað að það eigi sér vefsíðu einhversstaðar. Ein hæð, múrsteinshlaðið, rauðmálað, lúið þak, áratuga gamalt einkennismerki og slagorð á spjaldi tyllt ofan við sama slagorð málað utan á húsið, næstu hús rústir einar. Við rétt svo þorðum inn, Barbara krossaði fingurna því mælt hafði verið með þessu við hana en hún ekki prófað sjálf. Við fórum inn og svo búmm! Galdur. Við borðuðum of mikið.

Föstudagur - Jimmy Carter safnið

En þá til safnsins. Jimmy Carter, eða „Kip“ Carter var bolað úr embætti 1980 á fremur andstyggilegan hátt er Repúblikanar komu í veg fyrir að eigin borgurum væri sleppt úr gíslingu í Íran fyrr en eftir að þeirra maður hafði náð kjöri. Halelúja. Pétur bróðir Rúnars (yðar einlægur) hafði planað að fara þennan rúnt fyrir 7 árum er hann flutti til Atlanta. Ég er viss um að hann vara bara að bíða eftir bróður sínum og ekki að trassa þessa heimsókn. Heldur ekki Barbara sem hefur búið þarna í 20 ár eða eitthvað svoleiðis :)

Carter er einn af merkilegri leiðtogum ríkisins fyrir friðar sakir, en eftir forsetatíð sína hefur hann unnið sleitulaust að friðarumleitunum. Hann er rammkristinn auðvitað eins og King þannig að fyrirgefningin er eins og rauður þráður í gegnum feril hans, allt frá því að hann tók á móti Shahinum af Íran sem hafði murkað lífið úr milljón Írönum í valdatíð sinni undir vernd Bandaríkjamanna. Það er svona opinberlega allavegana, eini virkilega ljóti bletturinn á forsetatíð hans, því maðurinn er eins og engill í alla aðra staði. Ok, kannski ekki baráttunni gegn tóbaksreykingum, en fyrir utan það þá var hann Gabríel.

Maður segir „var“ eins og maðurinn sé látinn. Það er svolítið skrýtið að vera í svona safni um mann sem er enn í fullu fjöri að reyta af sér snilldina um heim allan í þágu friðar og réttlætis. Uppáhaldsforsetinn minn síðan Roosevelt var og hét, sósíalistinn sá arna.

Að þessu loknu fórum við með Barböru og hittum manninn hennar Jack og dóttur Meg, út að borða ís með ávöxtum. Það var hreinlega óbærilegur hiti í Lilburn Atlanta akkúrat þá og ég held að allir hafi fengið sér tvo risaskammta. Það var yndislegt.

Föstudagur - Ævintýri í Signal Court

Kvöldinu lauk heima hjá Pétri með ævintýri fram til miðnættis og þar fóru mál í nokkurn hnút. Þar komumst við að því að launsátur sem hafði tekist að afstýra áður hafði verið að undirlagi frænda fórnarlambsins og ætlun hans var að leggja undir sig konungdæmið. Okkur tókst að finna nokkrar vísbendingar en á meðan einni þeirra var fylgt eftir lentum við í ógöngum og urðum fjölda fólks að aldurtila fyrir vikið. En það voru handbendi óþokka sem áttu það skilið þannig að samviskan svaf vært þótt við hefðum viljað standa öðruvísi að þessu. Mist hefði örugglega gert þetta öðruvísi.

Enter Sandman...