Blogg #31 Krúsað á Drekanum og siglt á lúxussnekkjunni

Verslunarferð

Fimmtudagurinn 25. júlí rann upp og þá kom í ljós að allir áttu eftir að versla. Við hvíldumst auðvitað vel fyrst eftir æfingabúðirnar og tókum svo Drekann – 16 manna ofurbílinn sem við neyddumst til að leigja - í bæinn. Best Buy og Ross urðu fyrir valinu helst, auk þess sem við fylltum aðeins á matarbirgðirnar í Publix. Einnig varð Game Stop fyrir víkingunum.

 

Maður er að spá í hvaða rugli annaðhvort Íslendingar eru með innkaup og vöru og verslun eða hverskonar rugli Bandríkjamenn séu í. Varan út úr búð er mun lægri en heildsöluverðið hér heima eða það ímyndar maður sér. Hljóta verslanir þar ekki að fara á hausinn því verðið er svo hlægilegt? Nei, sömu verslanir eru þarna úti og voru þar fyrir 3 árum á meðan 50% gömlu verslananna á Íslandi eru farnir á hausinn og nýju verslanirnar og þær sem tórðu selja vöru sem er 200-400% dýrari en hér á Flórída og það á dýru svæði. Tökum sem dæmi að Daníela keypti 7 merkjavöruskópör handa sér og mömmu sinni á Flórída á 30.000 ISK samtals. Eftir hrun. Á okursólarströnd í Flórída. Ertu að grínast? Efnahagslögmálin eru greinilega í höndum Heisenbergs sem hvorki vissi hvað hann var að gera né hversvegna. Við gerðum það eina í stöðunni og puðruðum pening í afríska liðskjóla og höfðum bara gaman að öllu saman.

 

Annars keyptum við fjölskyldan 4 gallabuxur, 6 skópör, 2 kjóla, 10 nærfatasett, 30 úrvalssokka, 5 myndaskyrtur, 2 hatta, 1 mittislinda og fjóra þjóðlega afríska kjóla fyrir 50.000 ISK slétt. Ekki gramm af rugli í gangi þar.

Skráningin á mótið

Afríska kjólasettið varð raunar einkennisklæðnaður íslenska hópsins og við mættum í því á mótið og á ströndina um kvöldið, fórum út að borða í því o.fl. og það var tekið eftir því.  Fyrsta heimsóknin á mótsstaðinn var farin í múnderingunni svona til þess að senda út "vibes". Það gekk ágætlega. Ásþór komst að því að hann varð að spámanni og allir fengu hlutverk í samræmi við klæðnaðinn.

 

Í lokahófinu fjórum dögum síðar held ég að í það minnsta sjö manns hafi nefnt það sem merki þess að við kunnum að skemmta okkur, séum samheldin og ófeimin. Það var ljómandi. Verst að það er varla hægt að nota þetta hér á landi fyrir kulda en sjáum til. Kannski að gróðurhúsaáhrifin reddi fatalínunni hjá okkur?

 

Við eyddum föstudeginum 26. júlí í mótsskráninguna, fengum okkur að borða og versluðum eitthvað áður en við fórum aftur á ströndina. Bróðupartur dagsins fór reyndar í að hanga á mótsstaðnum og bíða eftir að fá bakmerkin saumuð á gallana okkar, en nokkrir aðilar höfðu tekið að sér að bíða fyrir framan okkar í röðinni með um 40 galla fyrir einhverja aðra.

 

Okkur leiddist ekki og Íslendingarnir reyndist eitt tveggja liða bíða þarna í einkennisfatnaði, Bahamasbúar voru í flottum íþróttagöllum merktum heimalandi sínu, við í afrísku kjólunum merktum ýmsum gúrúlegum táknum og guðamyndum. Sumir voru meira pimp en aðrir og vantaði bara olíulindina undir Sævar til að gera hann að arabískum milljarðamæringi.

 

Þjálfarafundurinn

Um kvöldið var svo komið að því að mæta á flokkadráttinn og riðlaskiptinguna en venjan er að allir þjálfarar fari á slíka samkomu á mótshótelinu og gæti þess að allir lendi í réttum flokki og bera álitamál upp til lausnar áður en dregið er í riðla.

 

Nú bar svo við að hótelið var með svo litla sali að engir hentuðu. Því var boðað til fundarins á snekkju við Bahia höfnina skammt frá og hafði The Floridian Queen verið leigð til þess arna. Og þvílíkur lúxusfundur. Þeir kunna þetta ameríkanarnir þegar þeir vilja það. Þrjú dekk, tvö hlaðin veitingum, villibráðarkrydduð nautalund og meðlæti á 2. hæð, rækja, skelfiskur og annað sjávaralið ljúfmeti og með því á 3. hæð og TVEIR opnir barir með öllum vímuvöldum sem er löglegt að neyta í Bandaríkjunum plús svo auðvitað óáfengir drykkir sem voru okkar val.

 

Það er af sem áður var að Íslendingar urðu landi sínu alltaf til skammar í öllum svona teitum með drykkjulátum. Eina fólkið sem verður landi sínu til skammar nútildags eru í fjármálageiranum og stöku farþegar á alþjóðlegm flugleiðum.

 

Skiptingin í riðlana var mjög flott nema hvað enn sem áður þurfti ég að aðskilja Úlf og Ásþór sem voru í þessum fáránlega +64kg flokki 13-14 ára, líkt og á þeim mótum sem haldin höfðu verið. Ég var tilbúinn með öll rökin og fór í þetta og komst að því að svo vel vildi til að sá sem var að raða í flokkana var einmitt fyrrverandi forseti júdósambandsins sem hafði komið þeim reglum inn að breyta mætti þyngdarflokkunum ef þyngdardreifingin var ójöfn. Reyndar þurfti hann að berjast fyrir því á sínum tíma með kjafti og klóm sem þýddi að ég þurfti hvorugt.

 

Málið var því auðsótt og Ási og Úlfur voru í sínum flokknum hvor OG ég fékk einn flokk settan inn þar fyrir ofan því Úlfur var 16 kílóum léttari en sá þyngsti í flokknum. Báðir strákarnir voru því næstþyngstir í sínum riðli og aldursflokki og var það vel. Það var raunar Sævar sem kom auga á það að ef Evrópskri þyngdarskiptingu yrði fylgt mundi þetta lenda svona, en ég hafði orðið Sævari úti um þjálfarapassa sem betur fer. Þau rök féllu í góðan jarðveg enda held ég að alla þjálfara og flesta mótshaldara sem ég hafi hitt í Bandaríkjunum langi til að fylgja henni.

 

 

Siglt var um sundin í Fort Lauderdale fram undir miðnætti, margir drukku ótæpilega en við héldum okkur á mottunni enda stórir dagar framundan hjá okkar fólki. Þarna voru saman komnir allir þjálfararnir, mótshaldararnir og þeir sem við komu æfingabúðunum að auki og við hefðum svo auðveldlega getað verið á siglingu þarna framundir morgun og engum leiðst.

 

Fjölmargir mundu eftir Bjarna Friðrikssyni frá L.A. 1984, m.a. einn æðstu stjórnenda USA Judo hafði verið þar. Glíma hans og Leo White var þeim í fersku minni enda voru miklar vonir bundnar við Leo eftir að hann lagði Van der Valle, ríkjandi heims- og ólympíumeistara í glímunni á undan.

 

Þetta var allavega glimrandi kvöld og ég veit ekki hvaða mótshaldarar Junior júdómóta geta toppað þetta! Við fórum svo heim og lögðum okkur fyrir mótsdagana tvo sem framundan voru.

Blogg #30 Æfingabúðir í Flórída

Þröngt mega sáttir glíma

Mikil spenna var fyrir æfingabúðirnar. Þórarinn var fyrstur á dagskrá með yngri krökkunum á milli 09-11 á mánudagsmorgunninn og aftur frá 14-16. Hin eldri áttu tímann frá 11-13 og 16-18.

 

Gríðarlega færir þjálfarar höfðu verið ráðnir til starfa, margfaldir ólympíumedalíuhafar þ.á.m. kona með 7. dan frá Kúbu en hún hefur þrívegis komist á pall á ólympíuleikum og svo landsliðsmaður frá japanska landsliðinu sem sá um mikinn hluta æfinganna, en hann heitir Sasaki, og er í 60kg. Þau, og aðrir þjálfarar stóðu sig einstaklega vel og var mikil opinberun að fylgjast með þeim, sérstaklega Sasaki sem hafði þvílíka stjórn á líkamanum og hreyfingum öllum að það brutust út fagnaðarlæti eftir flest sem hann sýndi en þeir sem stunda júdó vita að það er ekki algengt á venjulegum æfingum. 

 

Okkur kom strax á óvart í hversu litlum húsakynnum júdóæfingabúðirnar áttu að fara fram í. Allt of lítið „Ballroom“ hafði verið tekið á leigu og var teppi á gólfinu sem olli því að ómögulegt var að festa dýnurnar niður og þær runnu til. Þar að auki var herbergið ekki alveg ferkantað þannig að ómögulegt var að stífa dýnurnar milli veggja.

 

 

Ég hafði töluverðar áhyggjur af þessu og mótshaldararnir líka og ákveðið var strax á fyrsta degi að þessar æfingabúðir yrðu haldnar á mótsstaðnum á næsta ári en of seint var að breyta nokkru þarna er allt var komið í gang. Sem betur fer meiddist enginn sökum þessara þrengsla enda brugðu þjálfararnir fyrir sig betri fætinum og aðlöguðu æfingarnar að hinum mikla fjölda og litla svæði.

 

Yngri hópurinn í æfingabúðum

Þórarinn Þeyr þurfti að leita dálítið í hópnum til að finna krakka sem hentaði að æfa með. Hann hefur sig ekki mikið í frammi og er dálítið feiminn þannig að fyrsta æfingin fór í að taka þá sem höfðu enga andstæðinga en það voru jafnan þeir sem nenntu ekki að æfa eða/og mun þyngri börn sem hann hafði ekkert með að æfa á móti.

 

Við stöppuðum í hann stálinu og áður en langt um leið var hann farinn að ganga í þá sem vildu og ætluðu að verða betri. Kom svo reyndar upp úr dúrnum að það voru strákar sem enduðu svo á að vinna sinn flokk ýmist á meistaramótinu helgina á eftir eða Golden Score mótinu. Hann fékk mikla þjálfun þarna og ekki veitti af, því ekki er um auðugan garð að gresja fyrir júdókrakka yfir sumartímann hér heima á Íslandi nema þá helst á Akureyri þar sem Þórarinn og Ásþór kíktu í heimsókn áður en þetta ævintýri hófst.

 

Hann mætti alltaf alla vikuna, og var farinn að fara á undan okkur til að mæta ekki of seint. Svona er að vera orðinn hvorki meira né minna en 9 ára! Ekki skemmdi fyrir að hann hafði fundið sér akkúrat passlega félaga og gekk milli þeirra í æfingunum og æfði helst ekki með neinum öðrum í seinni hluta æfingabúðanna. Það skilaði sér helgina eftir!

Eldri hópurinn í æfingabúðunum

Mætingin var upp og ofan í upphitunina hjá eldri hópnum, en eins og sjá má var AFAR þröngt á þingi. Þjálfararnir voru samt mjög góðir í að velja réttar upphitunaræfingar og fóru eftir plássinu sem var til staðar. Það voru þó allir með á flestum æfingunum nema hvað Daníela hvíldi á þriðjudaginn til að ná sér betur í ökklanum og síðasta daginn sneiddi hún hjá þeim æfingum sem reyndu á hann. Fyrir mestu auðvitað að vera í formi á mótinu!

 

Ásþór Loki hitti fyrir gamlan félaga frá því fyrir þremur árum, Nicholas Joseph. Sá er árinu eldri en Ásþór og þeir því ekki að keppa saman í flokki að þessu sinni. Þeim varð vel til vina áður og það entist enn. Yðar einlægur og faðir Nicks endurnýjuðu kynnin og hvöttum strákana til að æfa saman enda báðir í fremstu röð í sínum aldursflokki.

 

Úlfur og Grímur gerðu sér far um að æfa á móti nýju fólki og í eina skiptið sem þeir tóku á hvor öðrum kom undirritaður aðvífandi og rak þá í sundur. Þetta er húkkaraball júdómanna, svokallað júkkaraball, en sá vinnur sem svitnar mest og stendur lengst. Þeir náðu samt að kasta hvor öðrum aðeins fyrst eins og sést hér.

 

Sævar var nokkuð þyngri en næsti maður fyrir neðan hann en æfði eins og maður. Hann var kominn með fjölda aðdáenda ef svo má að orði komast, en fólk var afar hrifið af glímustílnum hans og uppáhaldsbrögðum hans og kom oft að orði við mig til að spyrja út í þennan geðþekka unga mann.

 

Daníela púlaði eins og ökklinn leyfði. Hún hafði snúið ökklann einni eða tveimur vikum áður en ferðin hófst og komist hjá meiriháttar skaða en þetta var að plaga hana. Engu að síður tók hún á og kom vel út úr æfingabúðunum. Sjón er eiginlega sögu ríkari og því miður er vandkvæðum háð að gera svona efni skil í kyrrmyndum og texta en vona að þið fáið smá nasa(svita)þef af þessu.

 

 

Af sögumanni er það að segja að hann (ég) keyrði alla 12 tímana í stóra, nýja bílnum sem hlaut nafnið „Drekinn“ í höfuðið á nýjasta lagi þeirra Ásþórs og Þórarins en þeir eru í rokksveitinni Meistarar Dauðans. Það var fórnarkostnaður því þá fékk María Huld og krakkarnir tíma til að hvíla sig almennilega og vera fersk í æfingabúðirnar þá strax um morgunninn. María sá um að enginn yrði of seinn, allir fengju að borða og þar fram eftir götunum og það gekk allt eftir.

 

Allir ferskir... nema ég!

Yðar einlægur reyndi að mæta í æfingabúðirnar en líkaminn sagði stopp um hádegisbilið, enda þá búinn að vera í gangi frá því um átta um morgunninn þar áður og þar á undan var stuttur svefn á eftir júdóæfingu, skemmtiferð, verslunarferð, grilli og farangurspökkun. En ég á ekki að vera að væla, þetta var ljúft sjálfskaparvíti því við vorum – Enn einusinni andstætt öllum líkindum og stjörnumerkjum – mætt á réttum tíma, á réttum stað, tilbúin í slaginn. Nema ég sem svaf fram á miðjan dag, svo aftur fram á miðjan næsta dag með stuttum vökuhléum og var þá kominn í form.

 

Einhvernveginn var maður nægilega gáfaður að leggja sig EKKI á ströndinni í „andartak“ því ég hefði sennilega drepist úr sólbruna. Segið svo að maður sé ekki gáfaður! Ég gladdist yfir því að þeir sem höfðu áhuga á ströndinni (sem voru allir hinir) fengu góðan tíma þar og sjórinn var yndislegur.

 

Rétt er að rifja það upp að „innanbæjar“ í snúningum tók ég einn að mér að keyra Drekann, enda var hann þvílíkt fjárans flykki að ekki var hægur leikur að koma honum fyrir allsstaðar.

Hótelið rakar saman peningum

Ekki var allt eins og best var á kosið á  hótelinu. Þeir rukkuðu $10 á sólarhring pr. herbergi fyrir internet, $20 (sem ég prúttaði niður í $10) fyrir bílastæði og okruðu viðbjóðslega á morgunverðinum, enda borðuðum við aðeins einu sinni þar. Svo mætti áfram telja, en úr varð að við ákváðum að nota almenningsnetið á veitingahúsunum inni í bænum. Ég strengdi þess hinsvegar heit að gista ALDREI aftur á hóteli í Bandaríkjunum í svona ferð þar sem morgunverður og internet og bílastæði eru ekki innifalin eða mjög ódýr. Þetta var algjört rán. Fyrir utan að flesta morgnana nærðist hópurinn á MacDonalds því bílaleigubíllinn hafði sett budgetið okkar í stórhættu.

 

En þetta bjargaðist allt saman! Meira um það næst.