Blogg #24 Júdó og partí

Dagarnir tíu í Atlanta voru lagðir undir júdó og partí!

Leo White og Waka Mu Sha

Við æfðum hjá Leo 13. 15. 17. og 20. júlí og hjá Josh White í bardagalistaklúbbi Richard Tremell þann 16. júlí. Ætlunin var að æfa þar líka þann 18. en Jackie og Leo White vildu endilega fá okkur aftur í heimsókn þannig að það varð ofan á. En byrjum á byrjuninni

Laugardagurinn 13. Júlí

Við vöknuðum eldsnemma og ykkar einlægi fararstjóri hafði áhyggjur af því að liðið yrði of seint og eins og venjulega þá fór það aðeins í skapið á honum. Við vorum hinsvegar on-time á endanum (kannski vegna hins áðurenfnds skapbrests) og úr varð þessi líka frábæra júdóæfing. Leo kenndi gólfglímu og sýndi snúning sem Ásþór hafði alltaf haldið mikið upp á í gamla daga en gleymt síðan þá. Það tók hann ca. 7 daga að gleyma honum aftur en maður minn hvað dagarnir voru skemmtilegir á meðan hann mundi viðsnúninginn!

Eftir hörku upphitun þar sem fararstjórarnir voru við það að lognast út af í hitanum tók við tækniæfing og svo glíma.

Það var upplífgandi að heyra Leo flytja ræðuna sem hann fer nánast alltaf með í upphafi tíma og við lok tíma. Þau tækifæri notar hann til að koma til skila hugsjón sinni um júdóæfingar. Sérstakt er hjá Waka Mu Sha að kennarinn (sensei) og nemendurnir (judoka) standa ekki andspænis hvor öðrum heldur í hring og virðingarstaðurinn sem fínni klúbbar hneigja sig til við upphaf og lok æfingar er ekki fyrir endanum heldur í miðjunni og speglar virðingunni á iðkendurnar. Þetta er ágætis venja hjá Leo og að sjálfsögðu tóku allir þátt í því.

Eftir æfinguna notuðum við laugardaginn til að spila spunaspil saman, en helmingurinn af hópnum hafði aldri séð það áður og Daníela, Úlfur og Grímur höfðu aldrei áður prófað slíkt spil.

 

Það var feikilega gaman, tveir hópar hófu leikinn, annar undir stjórn Rúnars og hinn undir stjórn Péturs og leiðir þeirra lágu saman í miklu örlagastríði þar sem persónur Sævars, Þórarins, Ásþórs og Gríms náðu á síðustu stundu að koma í veg fyrir að persónur Úlfs og Daníelu létu lífið. Persóna Maríu hinsvegar missti lífið en Þórarinn litli linnti ekki látunum fyrr en hún var endurlífguð og kostaði það aðstoð guðanna og fórnir til þeirra.

Þeir sem skilja ekki hvað ég var að skrifa – Sorrý, þið eigið greinilega eftir að spila spunaspil.

Sunnudagurinn 14. júlí

Aðalatriðið þennan dag var matarboð hjá Jackie og Leo White og hlakkaði alla gríðarlega til að fara þangað upp úr hálf þrjú. María og Daníela voru komnar með ofsakláða af tilhlökkun yfir að fara að versla og þeim varð ekki haldið. Eins og Íslendingum sæmir voru þær á síðustu stundu, enginn tilbúinn og því urðum við aðeins of sein í matarboðið sem haldið var fyrir okkur.

Fljótlega voru Grímur og Úlfur komnir í hrókasamræður við Leo, en þeim hafði orðið vel til vina á æfingunni og lært mikið.

 

Það skemmdi þó ekki fyrir alveg frábærri stund en við vorum lengi frameftir hjá þeim, spjölluðum um júdó, Ísland, ferðina, mót og annað. Leo og Jackie fóru með okkur í skoðunarferð ofan í kassa og hirslur í kjallaranum þar sem dreginn var fram aragrúi af verðlaunum og viðurkenningum fyrir árangur í júdó. Það er helst að maður hafi séð jafn glæsilegt safn heima hjá Bjarna Friðrikssyni. Við smelltum einni mynd af í ókláruðum kjallaranum hjá þeim en þar á „Trophy-safnið“ framtíðarheimili.

Húsið hafði verið þrifið og þvegið og spúlað að utan og innan fyrir heimsóknina og ekki skemmdi fyrir að þau hjónin voru búin að bjóða flestum þeim júdómönnum sem við María, Ásþór og Þórarinn þekktum frá því að við bjuggum hér, þannig að úr urðu fagnaðarfundir.

 

Þórarinn Þeyr hafði nóg að gera við að skemmta sér með þeim krökkum sem þarna voru, en Íslendingurinn Kristján Örn Óskarsson er við nám í Atlanta mætti ásamt konu og börnum. Það kom samt ekki veg fyrir að Þórarinn tékkaði aðeins á stóru stelpunum á staðnum en Meg og Elaina æfðu júdó með honum og Ásþóri fyrir þremur árum.

Blogg #23 Peningaskortur og hættan við hjólabretti

Fyrsti dagurinn í Atlanta fór í verslunarferð og að ná sér eftir keyrsluna. Við skoðuðum nánasta nágrenni okkar og svo um kvöldið sóttum við Pétur Örn Þórarinsson, en hann lánaði okkur bílinn sinn í fyrri hluta ferðarinnar. Sökum anna láðist okkur að taka ljósmyndir en þær sem fylgja fengum við sendar frá Keith Roberts, kunningja okkar frá því að Ásþór og Þórarinn voru síðast í Bandaríkjunum að keppa.

Við athuguðum líka peningastöðuna á sameiginlega sjóðnum og eftir meira en 2 heilar vikur „on the road“ kom smá matvendni hér og þar í veg fyrir að við borðuðum á þeim stöðum sem voru ódýrastir hverju sinni. Það munar dálítið miklu ef sjö manns borða fyrir $35-$40 eða $60-$100 þrisvar á dag. Við höfðum líka keypt í stórmörkuðum en það kom líka fram svart á hvítu að ef keyptar eru 6 matartegundir og einungis einn eða tveir borða þrjár þeirra þá skemmist restin í svona hita og á svona löngu ferðalagi. Ágætis memó fyrir einhverja sem ætla að leika þessa ferð eftir síðar meir, hver og einn þarf að taka ábyrgð á sjálfum sér annars verður peningaskortur ekki umflúinn.

 

Þegar komið var til Atlanta þar sem hægt er að elda almennilegan mat í eigin eldhúsi og geyma mat í góðum ísskáp, þá tóku fararstjórarnir upp harðlínustefnu og tóku út úr bankanum þá peninga sem nota mátti út vikuna og það var ekki mikið á dag. Það gekk alveg stórkostlega vel og við unnum tveggja vikna semi-sukk upp á næstu tveimur vikum!

 

 

Eins og áður var sagt frá, þá er hópurinn á ferð á lánsbíl Péturs Arnar, bróður undirritaðs, og Þóru konu hans. Eins og gefur að skilja var lagt upp með að fara vel með tækið, enda glænýr, stór sjálfskiptur station bíll með plássi fyrir allan hópinn. Þá er mikilvægt að kaupa sér ekki hjólabretti í upphafi ferðarinnar og enn síður að koma því fyrir fyrir framan lappirnar á sér í framsætinu með sandpappírshliðina í mælaborðinu. Þessu komst Sævar að í Atlanta, eða reyndar Pétur Örn þegar hann var sóttur á völlinn, að þetta skaðræðistæki var búið að stórskemma hanskahólfið og mælaborðið með nuddi. Það var smá áfall þ.s. við höfðum kappkostað við að fara varlega með glænýtt tryllitækið, keyra alltaf á löglegum hraða, borða ekki í bílnum o.s.fr.v.

 

En góð ráð reynast ekki mjög dýr þegar uppi var staðið og eftir smá athugun gæti verið að um sé að ræða kannski tæpa $200 í að fixa allt saman, jafnvel minna.

 

Hjólabretti eru bölvuð skaðræðistól, gerð til þess eins að handleggsbrjóta sig eins og Metallica komst að 1986-7! Það er enn eitt minnisatriðið handa þeim sem fara í svona ferð síðar meir. Engin hjólabretti í bílnum!

Blogg #22 Loft- og geimferðaáætluninni gerð skil í Washington

Morgunninn 11. júlí var frátekinn því að kynnast þeim vísindasigrum Bandaríkjamanna sem snúa að því að láta hluti fljúga og jafnvel aldrei koma til jarðar aftur. Sú tækni var fyrst þróuð til að koma hinum og þessum stjórnmálamönnum út í ystu endimörk sólkerfisins en eftir að Rolling Stones  voru sendir þangað á gullplötu fyrir um 40 árum þótti það of flott og leitað er nýrra leiða. Norðlægir páfagaukapólitíkusar eru nú efstir á lista og er það vel.

 

Við tókum morguninn snemma, lögðum í nágrenni safnsins og „kláruðum“ það á tveimur tímum.

Meðal þess sem við skoðuðum var fyrsta flugvélin sem nokkurntíman flaug og þótti okkur nokkuð magnað að standa við hliðina á því tæki. Ef fyrsta skipið sem sigldi á hafinu væri til þá væri merkilegt að sjá það. Þarna var fjöldi flugvéla af hinum ýmsu gerðum en einna stærstan hluta safnsins hefur kaninn lagt undir geimferðaáætlunina og því að gera henni skil, enda fer ekki á milli mála hverjir unnu geimkapphlaupið þegar gengið er um safnið. Hugrekkið sem hefur þurft til að troða sér í þær sardínudósir sem þarna eru um allt hefur verið hreint ótrúlegur en líka útsjónarsemin, eljan og samvinnan að koma þeim út í geim, til tunglsins með menn innanborðs og skila öllum heilum á höldnu aftur með tunglgrjót og magnaðar ljósmyndir af yfirborði annars hnattar.

Tunglið er reyndar tæknilega séð jörðin því það varð til við árekstur tungls A og tungls B sem varð jörðin sú sem við byggjum og tunglið var það grjót og drasl sem þeyttist á sporbraut um jörðu við það tilefni. En bandaríkjamenn eru að plana ferð til Mars og það verður þá fyrsta „alvöru“ extraterrestrial gangan.

En hvað um það. Hér er ein mynd af risaeðlu til að fá þig til að hugsa um Washington aftur.

 

Við snertum grjót frá tunglinu og sáum geimbúninga og hylki, geimstöð og annað sem raunverulega hefur VERIÐ úti í geim, á tunglinu og á sporbaug um jörðu og lásum okkur til um það allt saman.

Að skoðunarferðinni lokinni hysjuðum við upp um okkur og keyrðum rakleiðis til Atlanta. Það er 10 tíma keyrsla ef bensín- og pissustopp eru ekki talin með og við vorum komin á áfangastað á mettíma en við lögðum í bílastæðið heima hjá Pétri og Þóru klukkan eitthvað yfir eitthvað. Það var svo mikil þoka að við sáum ekki á klukkuna og vorum ekki viss um að vera í réttu húsi fyrr en um morguninn.

Hér er einn ungur maður að kveðja Washington í bili. Spurning hve langt verður þar til næst? 

Blog #21 Circular Logic Fréttablogg

Hvað er betra en að blogga á bloggsíðum MBL um frétt sem birtist um WOW Júdó hópinn á MBL.IS

http://www.mbl.is/sport/efstadeild/2013/07/16/judofolk_rakar_inn_verdlaunum_i_bandarikjunum/

Það er ekkert betra bara :)

Þetta er svona "Aukablogg" - Lágmarksáreynsla, max ávinningur. 

Blogg #20 Langi dagurinn í Washington

Við höfðum gist á Best Western við flugvöllinn og fannst það ekki henta nægilega vel því fyrir utan að vera langt frá söfnunum, þá var tekið í hurðarhúninn okkar í þrígang um nóttina en við vorum á jarðhæð. Þar sem við vorum með ýmis verðmæti í för, þá vorum við ekki á því að láta brjótast inn á meðan við værum í Washington daginn eftir og ákváðum því að flytja okkur um set á betra hótel inni í Washington.

 

Því far flutt inn á Holiday Inn og þar fengum við tvö þessi líka fyrirtaks herbergi sem voru samliggjandi. Eftir að hafa tékkað okkur inn héldum við niður á National Archives að skoða lykilplögg Bandaríkjamanna en þau plögg eru Mannréttindayfirlýsingin (Bill of Rights), Sjálfstæðisyfirlýsingin og Stjórnarskráin. Safnið umhverfis undirstrikar þær hefðir og venjur, þjóðfélagsátök og –breytingar sem af þeim hafa leitt.

Bandaríska stjórnarskráin er háleitt plagg sem miðaði að úrvalsþjóðfélagi sem ekki var til staðar á ritunartím

a þess. Magnað rit og magnað ferli sem á bak við það er, sérstaklega í samanburði við íslenska ferlið og stjórnarskrána heima fyrir í heild sinni sem er alveg eins og gatsigti sem misst hefur áhugann á að taka sjálfa sig alvarlega. Eða eru það kannski íbúarnir hér sem taka plaggið hátíðlega en ekki heima fyrir? Hvað sem því líður þá var þetta magnað safn og allir keyptu minjagripi eins og alvöru ferðamenn. Öll plöggin sem eru þarna til sýnis eru upprunalegu eintökin og myndataka var bönnuð þarna inni til að vernda plöggin fyrir skemmdum. Nú þegar var varla hægt að lesa mikið af textanum sökum skemmda.

Við gripum smá bita og notuðum tækifærið til að týna standinum undan upptökuvélinni. Það var nú gaman.

Næst á dagskrá var hápunktur dagsins, en það var Náttúrugripasafnið (Natural History Museum). Það er engin leið að fjalla um þá heimsókn í stuttu máli. Hápunktarnir voru mismunandi frá manni til manns, en undirritaður var hrifnastur af þeim hlutum sem snéru að upphafi heimsins og þróunarsögu mannsins. Við eigum okkur afar merkilega sögu. Vissir þú til dæmis að á ákveðnum tímapunkti var heildarfjöldi lifandi einstaklinga sem eru forfeður nútímamannsins  einungis 10.000? Þar var samankomið genamengi allra lifandi manna. Það er nokkuð magnað.

Þriðja stöðumælagreiðslan bar ekki árangur vegna bílastæðaskiltaólæsis og við fengum 100 dollara sekt og á meðan því stóð sofnaði Daníela örmagna við útganginn, örmagna eftir þramm og sjálfsagt síðnæturveru á Snapchat. Hún á svo marga vini á Íslandi sem vaka fáránlega lengi frameftir!

Þessi sekt kom af stað einhverju ólánsferli sem náði hápunkti þegar minnstu munaði að Þórarinn gengi afturábak fyrir bíl sem var að keyra of hratt framan við hótelið okkar nýja. Svoleiðis keðja leiðindaatvika er til þess að koma manni í skilning um að fara að sofa og það var akkúrat það sem við gerðum! Annar flottur dagur á enda.

Blogg #19 Ævintýrið berst til Washington

9. júlí – Fyrsta safnaferðin

 

Við sváfum allt of lengi frameftir þennan dag enda við hæfi þar sem nú skyldi gerð nokkurra daga menningarhvíld á júdóiðkun.

Sævar klæddi sig í rúmföt eins og Toga sem var hefðarklæðnaður rómverskra aðalsmanna og lét hina draga sig fram og til baka á stéttunum og bílaplaninu í kring. Ég stóðst freistinguna að apa það eftir eins og ég væri orðinn fertugur sem er auðvitað alls ekki málið

 heldur er ég bara aldraður eftir þroska. Ég kom þess í stað öllum í bílinn og keyrði til Washington í hina fyrirhuguðu safna- og minnismerkjaferðina.

 

Hið svokallaða „National Mall“ er svæði í Washington þar sem hvíta húsið, þinghúsið, ráðuneytin og fjöldinn allur af allskyns minnisvörðum og söfnum standa. Það er einskonar Forum Romanum Bandaríkjamanna þar sem þeir minnast þess sem þjóðin hefur afrekað, stæra sig af uppfinningum og afrekum allskonar og eiga bara vel inni fyrir því.

Næst gengum við að minnisvarðanum um Martin Luther King Jr. og það var alveg einstaklega tilkomumikið. Þvílíkt stórmenni sem hann var og boðskapur hans alveg hreint makalaust tær og jákvæður. Tímanna tákn klárlega. Þetta var einn tilkomumesti staðurinn í National Mall þennan daginn hvað mig varðar.Við tókum þennan dag utandyra og byrjuðum á Washington minnismerkinu og því næst World War II minnismerkinu sem enn er verið að gera. Þvílíkt magnað minnismerki sem það er, en Bandaríkjamenn misstu fjölda manna í þeim hildarleik eins og aðrir, en komu mun betur undan vetri en aðrir heimshlutar. Það stríð var upphafið af yfirráðum Bandaríkjamanna í heiminum. Heill Hitler fyrir það – Án hans hefðu kommarnir sjálfsagt náð Evrópu á sitt vald! Eða hvað? Who cares, ég hefði verið sáttur við að sleppa því öllu og fá bara Elvis Presley.

 

Við komumst að því eftir að við höfðum séð nokkur minnismerki og svæði til viðbótar sem við mundum ekki eftir að hafi átt að vera í gönguleið okkar.Því næst villtumst við hreinlega í þessum ógurlega garði og í stað þess að ganga í áttina að bílnum okkar fórum við rakleiðis frá honum. Hefðum átt að nota sólina til að skynja áttirnar fremur en að treysta á Washington memorialið sem er þeim álögum gætt að hverfa þegar tré skyggja á það líkt og önnur jarðnesk fyrirbæri. 

Þessar villum var þó líkt og ætlað að gerast því skyndilega vorum við stödd við fótskör hins mikla hofs til Abraham Lincolns. Það er alveg yfirþyrmandi glæsilegt, en hann trónir þar inni í hofinu sitjandi á hásæti innan um dórískar súlur, líkt og Aþena í Parþenonhofi þeirra grikkja. Frægustu sínar eru skráðar í veggina til hvorrar handar og það fer um mann að lesa þær hér á þessum stað. Lincoln var enginn meðaljón. Honum tókst með harðfylgi að halda Bandaríkjunum sameinuðum í gengum borgarastyrjöld, afnema þrælahaldið og stríðið sem var háð til að ná því fram kostaði yfir 605.000 bandaríkjamenn lífið. Það voru fleiri en þeir hafa misst í nokkru öðru stríði og það þegar þjóðin var mun fámennari. Svona minnisvarði verður væntanlega ekki reistur fyrir G.W. Bush en það dóu líka færri í Írak og svo vissi hann heldur ekki hvenær stríðið var búið og var ekki alveg klár á því af hverju hann fór út í það. Nema hann hafi langað í svona minnisvarða?

Blogg #18 Pennsylvania til Washington

Sælir Íslendingar.

Klukkan er nú tæplega tvö að staðartíma hér í Washington DC.

Pittsburgh kvödd 

 

Við vöknuðum sátt og glöð í morgun eftir góðan sunnudag, það er óhætt að segja það. Hópurinn dundaði sér við að taka sig saman á herbergjunum eitthvað fram yfir hádegi, það voru einhverjar auglýsingumhlaðnar bíómyndir á hótelrásunum sem varð að horfa á fram á síðustu stundu. Yðar einlægur þurfti á endanum að fara niður í andyri og láta vita að lestin færi eftir X mínútur með eða án farþega því María Huld, konan mín, var að lenda á Washington Dulles Airport eftir 6,5 klukkustundir og þangað tæki 5 tíma að keyra. Þá létu fórnuðu júdókempurnar auglýsingaflóðinu fyrir stundvísina og komu loks niður.

Ferðin til Washington 

Bílferðin suður eftir gekk eins og í sögu. Við stoppuðum þrisvar til að svara kalli náttúrunnar og til að mjólka einmana bensíndælu einhversstaðar í Appalachia fjallgarðinum. Það er ofboðslega gaman að sjá hvernig hópurinn er að hristast almennilega saman. Hafið í huga að í hópnum erum við með 19 og 20 ára fólk – fullorðna (halda þau) einstaklinga – 3 örgeðja unglingspilta og einn níu ára sem kann ekki að halda þegja, lýgur aldrei og er með tónlist viðstöðulaust á heilanum og svo einn langferðabílstjórajúdóþjálfara. Þetta unga fólk er bara frábært – Take it fom the Driver! – Foreldrar, þið megið vera stolt af þeim, bara að láta ykkur vita það strax. Á ferðunum og á gististöðunum gengur ýmislegt á auðvitað en til þess er leikurinn gerður! Á mótunum og fundum þeim sem við höfum sótt á mótsstöðunum er hegðun þeirra, félagslyndi og kurteisi til algjörrar fyrirmyndar og ég held þau finni öll hve miklu það skilar.

Auðvitað bjóst maður við að fólk lærði júdó af þessu mikla ævintýri, en það er aðeins einn ávinningurinn.

Síðasti ferðalangurinn mætir

Allavega, við komumst tímanlega á hótelið og við Ásþór og Þórarinn renndum út á flugvöll eftir Maríu. Svo fórum við og fengum okkur að borða fyrir allt of mikinn pening miðað við planið og fórum svo heim. Júdófólkið slakaði á á meðan við María höfðum upp á stórmarkaði og keyptum eitt og annað, hentum fimm daga þvotti í þvottavél og þurrkara og sátum úti í svölu kvöldloftinu og spjölluðum um rómantískar gamanmyndir sem hún hafði notað sénsinn og horft á á meðan við strákarnir vorum ekki heima þessa síðustu daga.

Það er alveg magnað hvað það getur verið notalegt að sitja í kvöldkyrrðinni með engisprettur malandi í annað eyrað og þvottavél og þurrkara í hitt innan úr nálægri kytru ef rétta manneskjan situr andspænis manni að spjalla um daginn og veginn. Alveg frábært.

Bless í bili - Á morgun förum við til Washington að rölta um Smithsonian safnið og skreppum í te til Obama því hann hefur aldrei neitt að gera. Svo þarf hann líka að læra júdó en hann er algjör kjúklingur í augnablikinu eins og sjá má.

 

PS. Halló Beth! Íslendingar segið „Halló!“ við Beth

Blogg #17 Bandaríkjameistarar!

Dagurinn í dag var svakalegur fyrir Íslenska liðið og þetta blogg verður eftir því langt.

Flokkarnir voru:

• Sævar í IJF, +100 kg (vigtaði aðeins106)
• Daníela í IJF, -78 kg
• Úlfur í Juvenile 1, +80 kg
• Ásþór í Juvenile 1, -78 kg

 

Við vöknuðum snemma, borðuðum mjög vel og krakkarnir hituðu svo upp í sameiningu. Grímur henti sér í galla til að vera æfingadúkka og Þórarinn var á vídeómyndavélinni allan tímann og stóð sig með mikilli prýði. Ég, Rúnar, þjálfari þessa flotta hóps var bókstaflega á hlaupum út um allt á meðan mótið varði því þau fjögur sem kepptu hjá okkur í dag dreifðust á þrjá velli og við vorum svo lánssöm að ekkert þeirra lenti í að glíma á nákvæmlega sama tíma, en oft munaði ekki nema hálfri til einni mínútu.

 

 

Sævar

Aldrei þessu vant var flokkur Sævars stærstur. Hann glímdi fyrst við bandaríkjamann sem var í fremur lélegu formi og ekki til stórræðanna líklegur. Sævar pakkaði honum líka saman á skammri stundu með flottum axlarköstum (seoinage), smá upphitun bara þar. Síðan dróst hann á móti stærsta og sterkasta náunganum í grúppunni, en það var risavaxinn rússi, búsettur í Bandaríkjunum. Stærðarhlutföllinn á milli þeirra voru eins og peð á móti hrók en hann var eitthvað yfir 135 kg. Við Sævar settum saman strategíu á móti honum því við sáum á fyrstu glímunni hans. Rússinn virtist vera hægur og þunglamalegur samanborið við Sævar, eins og oft vill verða með þungavigtara. Því gilti að vera á hreyfingu og þreyta á honum handleggina, opna fótastöðuna hans með sópum í innanverða fæturna en við gerðum ráð fyrir að hann yrði í hægri stöðu til að blokka axlarköstin hans Sævars sem hann flassaði í fyrstu glímunni.

Það gekk eftir áætlun og reyndar átti glíman að vera styttri en hún varð því Sævar náði honum í hengingu en dómarinn bjargaði rússanum sem var orðinn helblár og hreyfingarlaus með því að kalla Matte, en þá er glíman stoppuð af vegna aðgerðaleysis, sem var einmitt EKKI málið. Ekki var að sökum að spyrja þegar rússinn komst í gólfglímuna, hann fékk nægan tíma en Sævar sá við honum. Glíman endaði með flottu kasti upp á fullnaðarsigur.

Rússinn komst í uppreisnarglímur og formatið var s.k. true double elimination sem þýddi að tapa þyrfti tveimur glímum til að vera úr leik. Hann vann sig áfram og Sævar þurfti því að glíma við hann aftur. Sú glíma varð lengri og þyngri, við breyttum strategíunni aðeins og gerðum ráð fyrir mótbrögðum við axlarkastinu og það gekk eftir, rússinn náði Sævari niður í fastatak sem Sævari tókst að losa og svo að kasta honum fyrir hálfan fullnaðarsigur – s.k. Wazari – en Sævar svaraði með hálfnaðarsigurskasti, hengingu sem dró máttinn aftur úr Rússanum, fastataki upp á yuko og svo að lokum öðru wazari sem varð þarmeð að ippon. Það tók nokkuð á Sævar en rússinn var alveg búinn. Vel fór á með þeim eftir glímuna og Sævar tók sig svakalega vel út á verðlaunapallinum með risunum tveim.

Þarmeð var þriðja gullið í höfn og annar hreinræktaði Bandaríkjameistaratitillinn, en þann fyrsta hlaut Þórarinn þeyr daginn áður. Fyrstu gullverðlaun ferðarinnar hlau Daníela auðvitað í Central Northern American Championships sem var mjög óvænt og stór viðbót við safnið okkar. Næst var hinsvegar komið að henni að berjast um Bandaríkjameistaratitil.

Daníela

Riðill Daníelu var fámennari í morgun en í gær því keppandi hafði dregið sig í hlé og því voru þær tvær eftir. Hvað olli vitum við ekki en hvað sem því leið, þá var andstæðingur hennar fullu höfðinu hærri en Daníela og með gríðarlega armlengd og styrk. Hana skorti hinsvegar ráð við Daníelu í fyrstu umferðinni, en við lögðum upp með svipað plan og fyrir Sævar, að freista þess að andstæðingur hennar ofmetnaðist vegna stærðarinnar og reyndi að stýra henni of mikið. Því var Daníela á góðri hreyfingu og notaði það til að komast inn fyrir hendurnar á þeirri bandarísku í sóknir. Brögðin sem við lögðum upp með voru drop-seoinage, ko-/ouchigari og seoiotoshi, þ.e. djúp axlarköst, innri sóp og axlarkast úr gleiðri stöðu. Það gekk vel, anstæðingurinn fékk sóknarvíti á sig og Daníela reyndi við hengingu og þegar það gekk ekki skipti hún yfir í alveg magnað fastatak sem hún hélt til enda.

Þetta tók gríðarlega á og í hitanum og loftinu hér þurfti að drekka mikið á milli glíma. Sú seinni var erfiðari en sú bandaríska brást við eins og við væntum og höfðum undirbúið.

Það sem var sérlega ánægjulegt við seinni glímuna, fyrir utan að hún vannst, var að seoiotoshi er kast sem er í sérstöku uppáhaldi hjá Daníelu á æfingum, hún æfir það endalaust en hefur held ég aldrei kastað því á móti þótt hún hafi oft farið hálfa leið inn. Ég bað hana að skjóta því í miðri glímu og fara þá alla leið með það. Þannig endaði glíman nákvæmlega og kastið var alveg hreint stórkostlega flott ippon. Bandaríkjameistaratitill í höfn hjá Daníelu!

Þegar hingað var komið höfðu Úlfur og Ásþór glímt einhverjar glímur, ég hlaupið á milli og þjálfað og komið var að úrslitaglímunum þeirra. Úlfur fyrst.

Úlfur

Úlfur var léttastur í þriggja manna riðli og fyrsta glíman hans var endalaus röð vondra árása hjá Úlfi og gaf hann hvað eftir annað séns á sér og slapp hvað eftir annað með skrekkinn. Ég var að trompast á línunni því hann gerði alltaf sömu vitleysuna sem ég var búinn að harðbanna og sýna bæði honum og Grími vídeó frá fyrri mótunum þar sem þetta kostaði þá samtals þrjá sigra. Ef ég hefði getað hlaupið inn á völlinn og lamið hann í hausinn þá hefði ég gert það og kallaði á hann eins og ég gat og Sævar sömuleiðis standandi við hlið mér. Allt kom fyrir ekki og það hlaut að koma að því að andstæðingurinn kæmist inn í kast úr þessum hælkrók Úlfs og þá var heppnin með Úlfi, hann tók einhvern örvæntingarfullan kipp sem snéri honum hreinlega í 180 gráður umhverfis andstæðinginn, ríghélt í hann og lenti ofan á honum í stað þess að lenda undir honum. Ippon handa Úlfi en við Sævar hrósuðum honum ekki þegar hann kom útaf heldur hundskömmuðum hann. Ég sagði honum að drullast til að kasta góðu köstunum sínum eins og Uchi Mata sem er einskonar sniðglíma á lofti, hann fengi ekki annan svona grísaséns.

Seinni glíman hans var úrslitaglíman og hún var ekki löng. Ég var búinn að lesa svo yfir hausamótunum á Úlfi að hann fór beint inn í Uchi Mata og kastaði glæsilegasta kasti sínu til þessa, hreint ippon kast, fullnaðarsigur og þriðji Bandaríkjameistaratitillinn þennan dag í höfn.

 

Ásþór Loki og Úlfur lentu loksins í mismunandi riðlum og nú var röðin komin að honum að fullkomna daginn.

 

Ásþór Loki

Það að vera seinasti keppandinn í röðinni frá Íslandi á svona degi er tvíbent. Allir hinir voru sitjandi með gullpening um hálsinn og meistaratitil að státa af - Hvað gerist? Maður getur guggnað og stressast og tapað eða einbeitt sér að verkefninu og klárað það!

 

 

 

Svona í stuttu máli, þá áttu þessir bandarísku strákar aldrei möguleika. Sá fyrsti var stæltur svertingi sem var augljóslega leggjarbragðamaður af hreyfingunum að dæma og ég kallaði það inn á til Ása. Við lögðum upp með að hann væri ekkert að flýta sér, tæki sér tíma í að ná betri tökum og hreyfa manninn um gólfið og gera ekki árás fyrr en að því loknu þannig að ekki næðist mótbragð. 

Það gekk eins og í sögu, Ásþór leyfði honum ekki að gera neitt og síst að koma leggjarbrögðunum að. Hann notaði sjálfsöryggið vel, reif drenginn upp í loftið og fleygði honum á axlarkasti á mikilli áframhreyfingu þannig að Ásþór flatti hann út eins og sveitalummu.

Seinni glíman var gegn mjög stórum og kraftalegum gaur. Hann var örfáum sentímetrum lægri en Ásþór en mun massaðri. Við lögðum upp með hreyfingu og mjög lág leggjabrögð og titillinn var einfaldlega aldrei í hættu. Það er ekki hægt að skrifa þetta dramatískt, þetta var bara stutt og skemmtileg jarðarför en Ásþór felldi hann með utanákrók og stýrði honum fagmannlega á bakið. Ásþór Loki fékk þar með fjórðu gullverðlaun WOW Júdóhópsins! 

Hvað nú?

Nú tekur við ein nótt til í Pittsburgh, þá dvöl í Washington þar sem María Huld kemur til okkar og svo keyrsla til Georgíu þar sem við taka harðar júdóæfingar.

Annars höfðu samband við mig tveir merkilegir menn, annar var Asano, forseti USJF (US Judo Federation) sem mun standa fyrir Jr. Nationals á næsta ári sem haldið verður á Hawaii hvorki meira né minna. Hann vildi endilega fá okkur og mér finnst líklegt að hægt sé að landa góðum díl á dvöl þar sökum aðstæðna við að komast þangað frá Íslandi. Hinir kontaktarnir sem gaman var að sjá í dag voru foreldrar iðkenda í Pedro´s Judo og þjálfari í þeim klúbbi. Það er ekki bara einhver klúbbur, þeir unnu öll verðlaun eiginlega sem við unnum ekki og engin furða – Jimmy Pedro er landsliðsþjálfarinn og þetta er klúbburinn hans þar sem Kayla Harrison ólympíumeistari og Travis Stevens æfa.

Okkur var í stuttu máli boðið í æfingabúðir seinustu vikuna í Júlí með bandaríska landsliðinu en við urðum eiginlega að hafna því þ.s. það er nákvæmlega vikan sem við verðum í Flórída þar sem greitt hefur verið fyrir námskeið, hótel og aðal mótið í ferðinni. Þeir skildu það, enda munu keppendur fara frá þeim á mótið og við hitta þau aftur þar. Þess í stað erum við velkomin til þeirra við næsta tilefni og er planið að samræma æfingabúðir þar og ferðir með „einhverju“ lággjaldaflugfélagi sem er „vonandi“ að fara að fljúga til Bandaríkjanna. Það verður nú ekki leiðinlegt að æfa með því gengi þegar þar að kemur!

 

Samantekt á WOW Júdó 2013 í Bandaríkjunum 1. júlí 2013

Smá villa var í fyrri uppfærslum en við höfðum einu silfri meira og einu bronsi færra en við héldum. Staðan er núna. 

Brons: 5

Silfur: 5

Gull: 6

Titlar: 1 x North & Central American Champion, 4 x Jr. National Champion.

Blogg #16 Grímur og Þórarinn á Jr. Open Judo Nationals

Grímur og Þórarinn kepptu laugardaginn 6. júlí á fyrri degi mótsins. Við sváfum einhvernveginn næstum yfir okkur, skrúfað var niður í vekjaraklukkunum og sjálfkrafa, innbyggð bjalla í ykkar einlæga bloggritara hringdi og kom öllum nánast tímanlega út. Sem betur fer tafðis mótið vegna lagfæringa á riðlum þannig að þrátt fyrir seinaganginn náðum við opnunarathöfninni og vel það.

 

Gríms þáttur

Grímur var ekki nægilega vel upplagður í fyrstu glímunni og tapaði fyrir náunga sem var leiftursnöggur leggjabragðamaður. Ég var að þjálfa og kom þessu áleiðis til hann og Grímur fann það sjálfsagt sjálfur, en allt kom fyrir ekki. Leggjasópin hjá Grími voru einhvernveginn á autopilot og það endaði illa.

Hann espaði sig hinsvegar vel fyrir næstu glímu og hitaði sig alveg hreint rosalega vel upp með Úlfi sem var á hliðarlínunni í galla. Það gekk betur og Grímur skellti þeim náunga örugglega á varnarbragði og þar var fullnaðarsigur í höfn – Sá 

fyrsti hjá Grími í ferðinni. Við vorum mjög ánægð með þetta náttúrulega og hann hitaði vel upp fyrir næstu glímu.

Það skal tekið fram hér að miðað við jafnaldra sína er Grímur algjört heljarmenni. Það er ekki arða af spiki á þessum dreng og hann er hávaxinn og leggjalangur sem hentar afburðavel í júdóið. Sá sem hann mætti var lágvaxinn og ólögulegri allur einhvernveginn og átti ekki roð í Grím. Vissi ekkert hvað hann átti að gera og reyndi helst einhver brögð úr grísk-rómverskri glímu sem eru auðveld fyrir júdómann sem heldur bara sínum tökum. En gæfan var ekki með Grími í þeirri glímu. Eftir að hafa tryggt sóknarvíti á andstæðing sinn varð Grími það á að grípa í fæturnar á þeim bandaríska eftir að Grímur var kominn í gólfglímu en hinn ekki. Það má alls ekki því það er bókstaflega leiðinlegt fyrir áhorfendur og býr til passíft júdó. Það varð þó leiðinlegast fyrir Grím sem var umsvifalaust rændur öruggum sigri. Ég var vægast sagt svekktur því ég vissi alveg 100% að hann mundi annars taka þennan mann sem þó var búinn að vinna glímur á undan. Grímur var bara sterkari, enda heljarmenni.

Þórarins þáttur

Eins og áður sagði þá náði Þórarinn ekki vigt fyrir -34kg flokkinn og þurfti að keppa í -38kg. Hinsvegar kom í ljós um morgunninn að svo vildi til að þeim sem komu á mótið var afskaplega misskipt og aðeins einn keppandi sem var í þeim þyngdarflokki hafði treyst sér að mæta – Raphael frá New London Judo Club.

Rétt er að taka fram að algengt er í kvennaflokkum sérstaklega þar sem oft eru fáir keppendur í hverjum flokki, að hæðst sé að sigurvegurum í fámennum flokkum fyrir að hafa unnið svo fáa, en þeir sem vita aðeins um form þessara móta geta frætt amatörvitringana um að t.d. á Ólympíuleikum þarf hver keppandi ekki að eiga nema 5 glímur til að verða gullverðlaunahafi. Svo ekki sé talað um MMA og önnur heilahristingssport þar sem þeir bestu keppa ekki nema einusinni til tvisvar á ári. Þeir sem mæta á meistaramótin hér eru þeir sem geta og þora og það eru þeir sem skipta máli.

Því var það þannig að andstæðingur Þórarins sem var nokkuð þyngri en hann þurfti að vinna tvisvar af þremur glímum.

Þórarinn var mjög spenntur fyrir fyrstu glímuna en náði að róa sig aðeins niður og þreifa á glímustílnum. Kumi-kata Þórarins (baráttan um betri tök) var mun sterkara en Raphaels og hann keyrði á það og sótti á meðan hann var með tök en Raphael enn að reyna að brjótast í gegn. Það bar árangur og Þórarinn náði að kasta Raphael á flottu axlarkasti fyrir fullnaðarsigur.

Í næstu glímu var ég viss um að þjálfari Rafaels mundi leggja fyrir hann að bregðast við axlarkasti Þórarins þannig að nota þyngdina og rífa hann aftur á bak og reyna að leggja á mótbragði, því Þórarinn notaði standandi axlarkast í stað þess að fara alveg niður og undir anstæðinginn sem erfiðara er að eiga við fyrir þann sem kasta skal. Þórarinn átti þó erfitt með að fara alveg eftir því og litlu munaði að illa færi fljótlega. Þórarinn lenti á afturendanum og á olnbogunum en það er ekki skor skv. reglunum. Dómararnir voru hinsvegar ekki að nota vídeótæknina sem nú er allstaðar notuð og sáu allir vitlaust.

Ég var náttúrulega með vídeó af þessu en skv. gömlu reglunum má ekki nota vídeó frá þriðja aðila til að skera úr um deilumál. Það stig var hálfur fullnaðarsigur – Waza ari svokallað – og Þórarinn sótti á hann hart og náði að skora sama stig. Hinn fékk áminningu fyrir sóknarleysi en hann sótti alls ekki neitt og hefði hæglega getað verið búinn að tapa glímunni ef dómgæslan hefði verið betur með á nótunum. Rafael náði Þórarni svo aftur niður á sama trixi og nú fyrir lágmarksstig þannig að titillinn hékk nú á þriðju og síðustu glímunni.

 

Taugastríðið hjá drengjunum var mjög mikið en báðir tveir heilsuðust með virktum eftir hverja glímu og íþróttamennskan var aðdáunarverð. Mun betri en hjá þjálfurunum sem ragna í dómurum þegar við á og sleppa sér aðeins á hliðarlínunni.

Síðasta viðureignin varð stutt. Þórarinn var nú alveg harðákveðinn að fara alveg gjörsamlega niður á hnén ef hann reyndi axlarkastið og skjóta tveimur algjörlega annarskonar árásum inn til að villa um fyrir og mögulega fá skor. Hann stjórnaði tökunum og sótti grimmt og náði Rafael niður á djúpu axlarkasti út á hlið, festi handlegginn á honum undir sér og náði að vinna sig á nokkurri stundu inn í fastatak og halda nægilega lengi til að fá fullaðarsigur.

Þar með er hópurinn kominn með GULLVERÐLAUN aftur og núna í Jr. US National Championship mótaröðinni sem við komum til að taka þátt í upprunalega (en eins og glöggir lesendur muna þá vann Daníela gull í stórmóti sem okkur var óvænt boðið í af Perúmönnum, en það var Central Northern American Championships í Dallas.

Úlfur, Ásþór, Sævar og Daníela keppa svo á morgun. Fylgist með.

Samantekt á WOW Júdó 2013 í Bandaríkjunum 1. júlí 2013

Brons: 6

Silfur: 4

Gull: 2 

 

Blogg #15 Að kötta vigt er ojbara!

Efni þessa bloggs minntist ég aðeins á um daginn í eldra bloggi en efnið verðskuldar meiri nákvæmni.

 

Við komum mjög snemma á hótelið, tékkuðum okkur inn og Þórarinn var strax vakinn og fór út í hitann með bróður sínum Ásþóri að kötta fyrir mótið, en vigtuninni mundi ljúka eftir 6,5 klukkutíma. Hann er 9 ára og 36,6 kíló venjulega og þurfti að komast niður í 34kg til að minnka hættuna á meiðslum og auka líkurnar á að vinna. Hann hafði þegar tekið af sér 700 grömm frá sexleytið kvöldið áður þannig að 1,9 kg. voru eftir. Fyrir þá sem hafa ekki reynt þetta með börnum þá mæli ég ekki með því. Þetta er alveg ömurlegt fyrir börnin og fyrir foreldra ef þeir eru með í þessu.

Ég tók nákvæmlega sama pakkann á þetta, neitaði mér um sömu hlutina, drakk og borðaði það sama til að vita hvað hann var að fara í gegnum, fyrir utan kaffibollann sem ég varð að innbyrða á leiðinni til að vaka. Það var náttúrulega svindl en þap munar nokkru í heildarþyngd þannig að það jafnast aðeins.Eftir langa og erfiða næturkeyrslu frá Cincinnatti komum við til Moon Township í Pittsburgh, Pennsylvaniu. Allir sváfu í bílnum í þá 5 tíma sem ferðin tók, nema ykkar einlægur og svo Sævar sem tyllti sér við stýrið í eina klukkustund undir morgunn. Algjör trooper.

 

Þórarinn var hreint ótrúlegur, hélt út með Ásþóri í 2,5 tíma á meðan ég lagði mig. Ég svaf reyndar ekki nema í klukkustund því mér leið svo illa út af þessu og reif mig upp og skipti við Ásþór upp úr klukkan ellefu. Stutt og laggott þá gengum við Þórarinn, 30 ferðir umhverfis hótelið í steikjandi hita, en hver hringur tók 5,3 mínútur. Áður höfðu hann og Ásþór tekið einhvern slatta líka.

Þórarinn hljóp reyndar talsvert aukreitis og ég hreinlega skil ekki hvernig hann fór að því að gefast ekki upp eftir að ég hreinlega bauð honum það að fyrra bragði að hætta þessu bara og keppa bara í þyngri flokknum en það var klukkan 15.00 en vigtunin var til 16.30. Við fórum þá í sund í klukkustund því hvorugur okkar gat verið í sólinni lengur (hvað þá Þórarinn svona kappklæddur og örm

agna) ég tók það ekki í mál. Þetta var ótrúleg lífsreynsla fyrir mig að sjá barnið geta þetta, en hann bæði gerði fleiri æfingar en ég á leiðinni og fór beint úr æfingum með Ásþóri yfir í með mér.

Eins og ég sagði í eldri bloggum þá náði hann ekki vigt, heldur munaði örlitlu. Hann bara hætti að léttast klukkan 14.00 nánast og eftir það fóru aðeins 100 grömm.

Við enduðum daginn á að borða allt það gáfulegasta – Kókómjólk, banana, pizzu, vatn, orkudrykki, sælgæti og slíkt. Hann fór svo að sofa og morgunninn eftir var hann fullur orku og kominn úr 34,4 kg sem hann létti sig niður í, upp í 36,7kg og geri aðrir betur.